Με λένε εξέγερση.

Με λένε εξέγερση.

Η ηλικία μου απροσδιόριστη. Πρέπει να γεννήθηκα τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με αλυσίδες, με θυσίες με ανισότητες.

Με λένε εξέγερση.

Απόκτησα χίλια πρόσωπα, πότε γροθιά, πότε κραυγή, πότε παράπονο, πότε οδόφραγμα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της ιστορίας.

Με λένε εξέγερση.

Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων, σημαία στους ιστούς των καταπιεσμένων, συνείδηση των θυμάτων και υποσυνείδητο των θυτών. Έθνος μου όλα τα έθνη της γης και χώμα μου το σώμα των μυριάδων σκοτωμένων στο όνομά μου.

Με λένε εξέγερση.

Αφουγκράστηκα τους μύχιους πόθους της ανθρώπινης δυστυχίας και έγινα αποκούμπι, λυτρωτής και φωτοδότης σε καθημερινούς Γολγοθάδες που γίνονταν Αναστάσεις και Λυτρώσεις. Έγινα αμέτρητες φορές το καθαρτήριο της ανθρώπινης συνείδησης, η νέα αυγή σ’ έναν κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο.

Με λένε εξέγερση.

Γύρισα όλα τα μέρη του κόσμου. Άλλοτε στη Ναζαρέτ, άλλοτε στην Αγία Πετρούπολη κι άλλοτε στην Τιεν Αν Μεν. Έγινα έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, κατάληψη στο κάστρο της Βαστίλης. Μάης παριζιάνικος, άνοιξη της Πράγας, ροβόλημα στους δρόμους της Αβάνας. Πότε σπαθί στα χέρια του Σπάρτακου, πότε βόλι στο καριοφίλι του Καραΐσκάκη, πότε λόγος θεϊκός στης Ιερουσαλήμ τα τείχη, πότε αντάριασμα στου Βιετνάμ τους ορυζώνες, πότε σφεντόνα παιδική στης Παλαιστίνης την Ιντιφάντα και πότε ανοιγμένο κεφάλι στου Σιάτλ το μετερίζι.

Με λένε εξέγερση.

Αδίκησα και αδικήθηκα, εμπιστεύτηκα και απογοητεύτηκα, ξεκίνησα μα δεν τερμάτισα, κοιλοπόνεσα μα δεν γέννησα, γονάτισα μα σηκώθηκα, γιατί ταυτίστηκα με τους ανθρώπους, γιατί είμαι δικό τους έργο.

Με λένε εξέγερση.

Κι ήμουνα πάντα κοντά σας, έγινα σύντροφός και ιδρώτας στην πονεμένη πορεία σας στο χρόνο. Ήμουνα πύρινα λόγια Βελεστινλήδων στα Βαλκάνια, τα ματωμένα στάρια στα Κιλελέρ, τα νεκρά κορμιά των καπνεργατών στη Σαλονίκη του ’36. Κι έπειτα έγινα ΟΧΙ βροντερό στα χείλη τους και αντάρτικο τραγούδι στα θρυλικά βουνά τους. Αργότερα πυρπόλησα τις καρδιές τους στη Λευκωσία και την Κερύνεια, κι έγινα αγώνας ανένδοτος και βήμα γοργό στα πόδια του Λαμπράκη και 1-1-4 στις διαδηλώσεις της ψυχής τους.

Με λένε εξέγερση.

Με φυγάδευσαν στη σιωπή και στο βόλεμα τα σκοτεινά χρόνια των αμερικανόδουλων πρακτόρων. Χώθηκα και πλαδάρεψα εφτά χρόνια μαζί με τους Έλληνες στις πολυθρόνες της ντροπής και της υποταγής. Μου ρούφηξε το αίμα η αντιπαροχή, το θαλασσοδάνειο, ο άγνωστος πόλεμος της τηλεόρασης και η αποβλάκωση των γηπέδων. Έκανα πως δεν άκουγα τις κραυγές αυτών των λίγων που σάπιζαν στις Γυάρους και τις Μακρονήσους…

Με λένε εξέγερση.

Και ξανάνιωσα στις φλογισμένες ψυχές των φοιτητών. Ξανάδα τον ήλιο στην ταράτσα της Νομικής, ξαναγεννήθηκα στα αμφιθέατρα και στους δρόμους του Πολυτεχνείου το ’73.

Με λένε εξέγερση, με λένε “Εδώ πολυτεχνείο – εδώ πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων”.

Τρεις μέρες γιόρτασα την άνοιξη μου και ήταν Νοέμβρης.

Έκλεισα τις τηλεοράσεις, έκλεισα τα ραδιόφωνα, άνοιξα τις πόρτες, βγήκα στους δρόμους. Έγινα πλακάτ, φέιγ βολάν, γραμμένο σύνθημα με μαρκαδόρο στους τοίχους της ιστορίας. “Κάτω η χούντα”, “Έξω οι Αμερικάνοι”, “Θάνατος στον φασισμό”. Έγινα “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”.

Με λένε εξέγερση.

Δεν μ’ έλιωσε η ερπύστρια του τανκ. Δεν μ’ έσβησε η σιωπή των κρατητηρίων. Κάθε σπίτι έγινε κι ένα μου κρησφύγετο, κάθε ψυχή κι ένα μου εικονοστάσι.

Με λένε εξέγερση.

Έσφιξα τα δόντια και χαμογέλασα στην μεταπολίτευση και πριν προλάβω να ξαποστάσω είδα φίλους χθεσινούς να με εξαργυρώνουν, πολιτικάντηδες να μου κάνουν στριπτίζ στα μπαλκόνια, χθεσινούς εραστές να μ’ απατάν στην αγκαλιά της εξουσίας. Έγινα εμπόρευμα και φανφάρες, κόκκινα παχιά χαλιά επισήμων, λόγοι δεκάρικοι σε καλοταϊσμένα στόματα ψευδεπίγραφων αγωνιστών. Ασέλγησαν στο κορμί μου, με έκαναν γιορτή καθεστωτική και με αποστέωσαν αυτοί που στην ουσία ποτέ δεν μύρισαν το άρωμά μου.

Με λένε εξέγερση.

Λένε πως τώρα πια δεν έχω χώρο ζωτικό στα όνειρά σας.

Τώρα η ζωή σας έγινε εικονική πραγματικότητα, φαστ φουντ, κινητή ψευδαιμονία, τζόγος χρηματιστηριακός και πασαρέλα μιας ομορφιάς επίπλαστης, ντυμένης με τα σινιέ ρούχα της μοναξιάς σας.

Κι όμως εγώ είμαι πάντα εδώ, κρυμμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά σας. Όταν θα τελειώσετε με τα “limit up” σας, όταν θα σας λιώσει το ελαστικό ωράριό σας, όταν θα σας πνίξει πια η μπόχα των απόβλητων του τεχνικού πολιτισμού σας, όταν χτυπήσει και τη δικιά σας πόρτα ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός για τον οποίο τώρα αδιαφορείτε, όταν θα γίνεται και σεις θύματα τούτης της παγκοσμιοποίησης που τώρα θεοποιείτε, όταν συνειδητοποιήσετε ότι είστε τα αναλώσιμα υλικά στην κρεατομηχανή των πολυεθνικών, τότε θα με θυμηθείτε.

Γιατί με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας.

Γιατί πάντα θα σας φλογίζω τις ψυχές με τα λόγια του Τσε:

“Μας φαίνονταν μεγάλοι γιατί ήμασταν γονατιστοί…Ας εγερθούμε”.

Νίκος Π.

το κείμενο δημοσιεύτηκε σε καθημερινή εφημερίδα στις 17 Νοέμβρη 2000 
και αναδημοσιεύτηκε στην Λέσχη 

Ένα, δύο, τρία... πολλά Πολυτεχνεία!

Παρόλο που δεν βγήκε η Γενική Συνέλευση και οι εξ' αναβολής που καλέστηκαν, θεωρούμε πως ο Σύλλογος πρέπει να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις και την πορεία που πλαισιώνουν τα 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ακριβώς επειδή ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ, παραθέτουμε παρακάτω το πολιτικό πλαίσιο που θα προτείναμε στο σύλλογο...

Εμπρός για της Γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!

Ο Νοέμβρης είναι πάντα ένας παράξενος μήνας. Δεν είναι μόνο οι μνήμες που ξυπνά, άλλωστε και οι μνήμες κάποτε κλείνουν το κύκλο τους. Είναι αυτή η παράξενη επικαιρότητα που πάντα βρίσκει νέους, εκρηκτικούς δρόμους και επανέρχεται στο προσκήνιο.
Σαράντα χρόνια μετά και είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να μετατρέψουν το Νοέμβρη του ΄73 σε μία απλή επέτειο ή ακόμα χειρότερα σ’ ένα μνημόσυνο, αλλά δεν το έχουν καταφέρει. Γιατί ο Νοέμβρης είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή εκδήλωση μνήμης. Ο Νοέμβρης παραμένει ζωντανός γιατί παραμένει μαζί του ζωντανό το αίτημα της εξέγερσης, γιατί τα κινήματα εξακολουθούν να αποτελούν την κινητήρια δύναμη της ιστορίας.

 40 χρόνια μετά, έχουμε και πάλι απέναντί μας μία ιδιότυπη χούντα. Όχι την χούντα των συνταγματαρχών αλλά μία κοινοβουλευτική χούντα που έχει πετάξει από πάνω της κάθε δημοκρατικό προσωπείο, πραξικοπηματική που χαίρει τεράστιας απονομιμοποίησης και λαϊκής κατακραυγής. Εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια οι κυβερνήσεις, από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ μέχρι τη σημερινή Συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ(μετά και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ), μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ  βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με μέτρα που οδηγούν την πλειοψηφία της κοινωνίας στα όρια της επιβίωσης ή και κάτω από αυτά και διαλύουν κάθε έννοια δημόσιας και δωρεάν παιδείας και υγείας.

Ο Νοέμβρης ζει γιατί το σύνθημα «Ψωμί –Παιδεία –Ελευθερία» γίνεται επίκαιρο

όσο ποτέ στους σημερινούς αγώνες των φοιτητών και της νεολαίας

ΨΩΜΙ σημαίνει..

Εναντίωση σε κάθε προσπάθεια της κυρίαρχης πολιτικής να βυθίσει τον εργαζόμενο κόσμο και τη νεολαία σε κατάσταση οριακής επιβίωσης . Σημαίνει πάλη για την ανατροπή αυτών που “αρπάζουν το ψωμί απ το τραπέζι”, μέσα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων , την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα έκτακτα χαράτσια και την ένταξη χιλιάδων εργαζομένων σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας ή στο ταμείο ανεργίας. Σημαίνει αγώνας για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και αξιοπρεπείς σχέσεις εργασίας. Σημαίνει ρήξη με τον μοχλό πίεσης που χρησιμοποιεί η κυρίαρχη πολιτική για την εμπέδωση της αντιλαϊκής πολιτικής: το χρέος και το €.

Σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν λύση τα «κουρέματα», που φέρνουν νέα αντιλαϊκά μέτρα. Τελικά, αν θέλουμε να απαλλαγούμε από αυτόν τον βραχνά που χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τις κυβερνήσεις για αντιλαϊκά μέτρα, καταστρατήγηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης και το κλείσιμο ή τις συγχωνεύσεις σχολών η λύση είναι μία: Ρήξη με τη μνημονιακή πολιτική. Διαγραφή του χρέους ,καμία αποπληρωμή του σε οποιαδήποτε μορφή . Καμία αναγνώρισή του ως χρέος των εργαζομένων και της νεολαίας

Ποιος άραγε, έχει το θράσος ή την άγνοια, να πει ότι σήμερα, το ψωμί δεν είναι επίκαιρο;

ΠΑΙΔΕΙΑ σημαίνει..

Να διεκδικήσουμε άμεση απόσυρση όλων των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων των τελευταίων χρόνων. Εναντίωση στην πολιτική της διάλυσης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, των πτυχίων ως μέσο συλλογικής διαπραγμάτευσης , της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των φοιτητών, της έντασης της επιχειρηματικής και ανταποδοτικής λειτουργίας του πανεπιστημίου. Σημαίνει αγώνα για την ανατροπή των νόμων Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου, που μέσα από τη διάλυση των πτυχίων και την εντατικοποίηση της φοιτητικής μας καθημερινότητας επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα νέο μοντέλο εργαζομένου ,φτηνού και ευέλικτου, καταρτισμένου και αναλώσιμου , πλήρως πειθήνιου στις επιταγές της εργοδοσίας , ώστε η γενιά μας να αποτελέσει τη γενιά της δια βίου εργασιακής περιπλάνησης και επανακατάρτισης, μια γενιά εργαζομένων, “ιδανικών “ ώστε να φορτώσει πάνω της η κυβερνητική πολιτική τα βάρη της κρίσης και του χρέους. Σημαίνει αγώνα για ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό πανεπιστήμιο, αγώνα για να μην δίνουμε ούτε ευρώ για σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, συγγράμματα, αγώνα για ένα ενιαίο και ισχυρό πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό, ένα πτυχίο που θα μας δίνει την δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε συλλογικά απέναντι στον εργοδότη και θα διασφαλίζει πως σε καμία περίπτωση δεν θα γίνουμε η γενιά της δια βίου εργασιακής περιπλάνησης, σημαίνει αγώνα για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.

 Η «ΠΑΙΔΕΙΑ», που θέλουμε δεν χωρά την πολιτική της απαξίωσης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, την ανυπαρξία φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, μετακίνηση), τον κατακερματισμού και την εξατομίκευση των πτυχίων. Δεν χωρά το κλείσιμο τμημάτων και την υποχρηματοδότηση που επιφέρει το «σχέδιο Αθηνά», τον οικονομικό εκβιασμό των ιδρυμάτων για την εφαρμογή της αναδιάρθρωσης μέσω του νόμου της «αξιολόγησης», τη διαγραφή των φοιτητών και την εντατικοποίηση των προγραμμάτων σπουδών, τη σύνδεση μεταξύ έρευνας και αγοράς, την απουσία ασύλου. Το αίτημα για παιδεία ζει πρώτα και κύρια στους νικηφόρους αγώνες του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος. Και το πολυτεχνείο ζει και θα ζει όσο η νεολαία θα οργανώνεται με μαζικές διαδικασίες, όσο θα παλεύει για την υπεράσπιση των συμφερόντων και των διεκδικήσεων του νεολαιίστικου κινήματος, όσο θα τολμάει να ανατρέπει τους αντιεκπαιδευτικούς σχεδιασμούς των κυβερνήσεων. Μαζί με το διοικητικούς που βρίσκονται στην 10^η εβδομάδα απεργίας ενάντια στις απολύσεις τους και τις αργίες μετά την άρνηση της διαδικασίας της αυτό-απογραφής, να ανατρέψουμε τη μνημονιακή κι αναδιαρθρωτική πολιτική στην ανώτατη εκπαίδευση!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σημαίνει..

…πάλη για την ανατροπή της πολιτικής που εκχωρεί κάθε πτυχή εθνικής ανεξαρτησίας και δημόσιου πλούτου στους πιστωτές της τρόικας. Που καταστρατηγεί δημοκρατικά δικαιώματα και απαντάει με ωμή καταστολή και προβοκάτσια σε κάθε έκφραση της λαϊκής οργής. Της πολιτικής που λογοκρίνει τις φωνές που εναντιώνονται και την ξεγυμνώνουν, που γεννάει και θρέφει το φασισμό. Απέναντι σε αυτούς που καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας ώστε να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, προτάσσουμε εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία.

…πάλη ενάντια στην κυβέρνηση που «ρίχνει μαύρο» για δεύτερη φορά στην ΕΡΤ, την μοναδική δημόσια ραδιοτηλεόραση που εδώ και 5 μήνες αποτελεί πρότυπο αυτοδιαχείρισης και προβολής κάθε φωνής και στέλνει τα ΜΑΤ να φρουρούν ένα άδειο κτίριο που ανήκει σ’ όλο το λαό και να δέρνουν τον αλληλέγγυο συγκεντρωμένο κόσμο.

…πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να φύγει τώρα το ΔΝΤ από την Ελλάδα, ανυπακοή στις προσταγές της ΕΕ: καμία θυσία των λαϊκών κεκτημένων υπό τις προσταγές της. Καμία συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στο διττό ρόλο του στρατού, όπου από τη μια τον χρησιμοποιούν για να ξαναμοιράσουν τις ζώνες επιρροής τους και από την άλλη για να καταστείλουν οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση από πλευράς του κόσμου

…πάλη του λαού απέναντι στο φασισμό που είναι σήμερα πιο αναγκαία παρά ποτέ. Το ρατσιστικό μίσος και οι πρακτικές βίας που διασπούν νεολαία και εργαζομένους με βάση την καταγωγή ή τη φυλή τους δεν χωρούν σε κανένα φοιτητικό σύλλογο, σε κανένα εργατικό σωματείο, είναι εχθρικές στο λαϊκό κίνημα συνολικά. Η πάλη όμως αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί αποτελεσματικά μέσω των μαζικών αγώνων, της καταγγελίας, της καταδίκης και της πλήρους περιθωριοποίησης των φασιστών και της δράσης τους και της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων που με αγώνες ο λαός έχει κατακτήσει και από κοινού κυβέρνηση και Χ.Α. επιβουλεύονται. 

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ 

Για εμάς, ο Νοέμβρης ποτέ δε σταματούσε στο ’73: υπάρχει στο παρόν και κυρίως στο μέλλον μας, όσο κι αν θέλουν το μέλλον μας να το μαυρίζουν και να το αποψιλώνουν οι εκφραστές της κυρίαρχης πολιτικής. Για εμάς τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να πάρουμε το νήμα από τα κινήματα του παρελθόντος και του παρόντος και να πάρουμε το μέλλον μας στα χέρια μας. Θα συνεχίσουμε στο δρόμο της ηρωικής απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων, προτάσσοντας τον συντονισμένο αγώνα φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων για την υπεράσπιση στο ακέραιο του δημόσιου, δωρεάν, δημοκρατικού πανεπιστημίου που θα πατάει πάνω στις δικές μας ανάγκες.  Ακολουθώντας την πορεία που χάραξαν οι μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, είναι η ώρα που το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ενωθεί με ολόκληρη τη νεολαία, τους εργαζόμενους και κάθε  κομμάτι που πλήττεται για να πυροδοτήσει την αναγκαία εκείνη εξέγερση που θα ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική, τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις τους.

Όταν η γενιά μας μπαίνει στο στόχαστρο, όταν ο αγώνας εκείνου  του Νοέμβρη σήμερα όχι μόνο παραμένει αδικαίωτος αλλά και αναιρείται ολοκληρωτικά,  είναι η ώρα να απαντήσουμε στην σύγχρονη χούντα τους με ανυποχώρητο αγώνα. Αγώνα για να γίνουν οι νόμοι και η πολιτική τους παρελθόν.  Σήμερα που το Πολυτεχνείο γίνεται αντικείμενο χλευασμού ή και κατηγορίας από κάποιους από τους συμμετέχοντες του τότε, εμείς θα συνεχίσουμε να εμπνεόμαστε από τα  νεκρά αδέρφια μας, από τα βλέμματα εκείνα που αντίκρισαν τις ερπύστριες του τανκ με θάρρος και δύναμη, από τα συνθήματα στους τοίχους του Πολυτεχνείου. Θα συνεχίσουμε να κρατάμε το νήμα του Νοέμβρη και να φωνάζουμε ότι:

ΟΣΟ ΤΟ ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ

ΤΟΣΟ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ!

          ΟΛΟΙ:

• στην Εκδήλωση-συζήτηση την Παρασκευή 15/11 στις 18:30 στην αίθουσα της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών (Παρασκευοπούλου 4-κάθετα στην Αβέρωφ) για "Το είναι και το γίγνεσθαι του Ελληνικού Πανεπιστημίου" που διοργανώνουν ο Σύλλογος μελών ΔΕΠ και ο Σύλλογος Διοικητικων Υπαλλήλων του ΠΙ, με ομιλητές τους: Ευτύχη Μπιτσάκι (ΠΙ), Μάκη Σπαθή (ΕΜΠ), Γιάννη Μαΐστρο (ΕΜΠ), Παναγιώτη Γεωργιάδη (ΕΜΠ)

• στην προβολή το Σάββατο 16/11 στις 17:30 στην κεντρική πλατεία "Τότε και τώρα: εικόνες, ήχοι, μνήμες" που διοργανώνουν ο Σύλλογος μελών ΔΕΠ κι ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του ΠΙ, η ΕΡΑ Ιωαννίνων, η ΕΛΜΕ Ιωαννίνων και ο Σύλλογος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ιωαννίνων

• στην παλλαϊκή-αντιιμπεριαλιστική πορεία την Κυριακή στις 18:00 από το Μνημείο Ηρώων Πολυτεχνείου κάτω από τη Δόμπολη μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους, τα σωματεία και τους συλλογικούς φορείς

Για την τελευταία ΓΣ & κάλεσμα στην επόμενη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ την Τρίτη 12/11

Λίγα λόγια για την τελευταία ΓΣ και κάλεσμα στην επόμενη Γενική Συνέλευση την Τρίτη 12/11 στις 11:30, στην αίθουσα του ισογείου

  Στη τελευταία συνέλευση του συλλόγου δοκιμάστηκε ένα νέο πρότυπο για τη διαδικασία, όπου ο σύλλογος καλέστηκε να καταθέσει και να ψηφίσει προτάσεις έναντι πολιτικών πλαισίων. Η διαδικασία δεν ολοκληρώθηκε λόγω της διάρκειας που αποκτούσε, γιατί ένα μεγάλο μέρος του σώματος είχε εργαστήρια αλλά και γιατί δεν υπήρξε καλός σχεδιασμός όσον αφορά το τρόπο διεξαγωγής της. Όταν μεγάλο μέρος του συλλόγου αποχώρησε και η απαρτία δεν πληρούταν πλέον, μέλη της ΑΡ.ΕΝ. και του Μ.Α.Σ. έκαναν προσωπικές επιθέσεις σε μέλη των Ε.Α.Α.Κ. ρίχνοντας τους την αποκλειστική ευθύνη για τη διάλυση της συνέλευσης χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα, απέναντι σε σχήματα που υπερασπίζονται με κάθε τρόπο τόσο τη διεξαγωγή της συνέλευσης, όσο και την εφαρμογή των αποφασεών της.

  Ως σχήμα θεωρούμε ορθότερη την ψήφιση ολοκληρωμένου πολιτικού σχεδίου μέσω ενός πλαισίου απόφασης, ώστε ο σύλλογος να έχει συνολική τοποθέτηση για όλα τα τρέχοντα ζητήματα, να μην υποβαθμίζεται ο πολιτικός χαρακτήρας της συνέλευσης και οι τρόποι δράσης να είναι απόρροια των στόχων που έχει θέσει ο σύλλογος για τη διεκδίκηση των αναγκών του, αλλά και για την αποφυγή αντιφατικών αποφάσεων που θα οδηγούν σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα, μέσα από μία τέτοια διαδικασία μπορεί ο καθένας να βλέπει τα προχωρήματα που κάνει ο σύλλογος κάθε φορά, αλλά και να μην συζητά αποκομμένα για «συντεχνιακά» μόνο ζητήματα ή για πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το ΒΕΤ. Ειδικά στη συγκυρία που βρισκόμαστε, χρειάζεται να βλέπουμε την συνολική εικόνα και την ανάγκη συντονισμού με όλα τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια εντός κι εκτός πανεπιστημίου. Για τον λόγο αυτό προτείνουμε την επαναφορά της προηγούμενης διαδικασίας με ορισμό ξεκάθαρου προεδρείου, που θα συντονίζει τη διαδικασία και θα φροντίζει για την τήρηση συγκεκριμένων χρονικών ορίων της κάθε πρωτολογίας, τοποθέτησης και αριθμού ερωτήσεων, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο απαραίτητος χρόνος για τοποθετήσεις από όλους τους φοιτητές του συλλόγου. Αναγνωρίζουμε την πίεση του χρόνου κυρίως λόγω εργαστηρίων, αλλά όποτε ο σύλλογος αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα να συνεδριάσει πρέπει να είναι κατανοητό από φοιτητές και καθηγητές πως δεν θα πραγματοποιείται ταυτόχρονα καμία άλλη εκπαιδευτική διαδικασία. Ακριβώς επειδή θέλουμε οι αποφάσεις του συλλόγου να ζυμώνονται και να εμπλέκουν όλον τον κόσμο, καλούμε όλα τα μέλη του συλλόγου να συμμετέχουν ενεργά στις συλλογικές διαδικασίες (παρακολούθηση, τοποθέτηση, ψηφοφορία), και αν έχουν κάποια πρόταση και το επιθυμούν να συμμετάσχουν στο πλαίσιο μας, καθώς αυτό είναι πάντα ανοιχτό προς συνδιαμόρφωση. 

  [Παρόλο που δεν έχουν πραγματοποιηθεί εγγραφές λόγω της δίκαιης απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων ενάντια στις απολύσεις τους και τη διάλυση του πανεπιστημίου, οι πρωτοετείς συνάδελφοι μπορούν να έχουν συμμετοχή στις διαδικασίες του συλλόγου και τους καλούμε σ’ αυτές, αναγνωρίζοντάς τους την ωριμότητα και την ηθική που απαιτείται ώστε να μην έρχονται μαζί τους για να ψηφίσουν μέλη εκτός συλλόγου.]

Καλούμε λοιπόν όλο το σύλλογο να παρευρεθεί στην επόμενη Γενική Συνέλευση την Τρίτη 12/11 και ώρα 11:30 με θέματα:

* Πολιτική και Εκπαιδευτική συγκυρία (2ο "μαύρο" & ΜΑΤ στην ΕΡΤ, απεργία διοικητικών, διάλυση πανεπιστημίων)

* Ζητήματα σχολής (εργαζόμενοι στο τμήμα με ΠΔ 407/80)

* 40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Γιατί όσο το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ παραμένει ανεκπλήρωτo,

Τόσο οι αγώνες μας θα συνεχίζονται!